Klasyczny salon: Malarstwo weneckie

Główną cechą malarstwa weneckiego było silne skupienie na kolorach oraz odwzorowywanie materiałów szlachetnych. Były one chlebem powszednim w Wenecji, w odróżnieniu od innych miejsc nie tylko Włoch, ale i innych europejskich krajów. W odróżnieniu od wcześniejszych epok niewielką role grało idealne odwzorowanie rzeczywistości. Ważniejsze było oddanie piękna obrazu, a znaczącą cechą było odzwierciedlenie go w barwach. W tym okresie artyści fascynowali się, między innymi, barwami orientu. Głównymi kolorami była czerwień i błękit. W odróżnieniu od innych, wielcy malarze Weneccy skupili się głównie na nasyceniu właśnie tych kolorów.

Kolebka obrazów olejnych

To właśnie weneccy artyści oni zaczęli stosować technikę olejną tworząc swoje dzieła, którą to zapożyczyli od artystów niderlandzkich. W związku z tym, że farba olejna schnie wolniej, pozwalała im na dodatkową grę kolorami i uzyskanie nowych, oryginalnych barw. Można zatem stwierdzić, że obrazy olejne mają swoja kolebkę właśnie w Wenecji. Wśród popularnych motywów, stosowanych przez malarzy były słynne weneckie maski oraz weneckie gondole.

Malarstwo weneckie na przestrzeni wieków

Malarzy weneckich nazywano również kolorystami, ze względu na szczególne przywiązanie do techniki gry barwami. Antonello de Messina to przyjezdny artysta, która przywiózł do wenecji technikę malowania farbami olejnymi, pokazując ją miejscowym malarzom. To właśnie on wpłynął na rozwój malarstwa weneckiego. XV wiek dla Wenecji to moment rozkwitu miasta. Przyjeżdżali wtedy handlarze z różnych zakątków świata, przywożąc wenecjanom nieznane im wcześniej barwniki i pigmenty. Można niemalże stwierdzić, że to właśnie wschodni kupcy i handlarze otworzyli przed malarzami wenecjańskimi barwy orientu, którzy Ci następnie prężnie wykorzystywali w swoich pracach.

Przedstawiciele malarstwa weneckiego

Za twórcę szkoły kolorystycznej uważa się Giovanni Bellini. Pochodził on z rodziny malarskiej z Florencji, w której tworzono obrazy techniką olejną. Bellini specjalizował się w malowaniu pejzaży miasta, był również wybitnym portrecistą. Niektórzy twierdzą, że to właśnie on jest twórcą weneckiej weduty. Malował również obrazy religijne, w tym głównie madonny. Najwybitniejszym uczniem Giovanni Bellini był Giorgio da Castelfranco. Ten znany, ale i zarazem tajemniczy artysta malował obrazy, charakteryzujące się niesamowitą racjonalnością. W swoich dziełach stosował świeckie motywy, odwzorowywał świat takim, jakim jest i jakim on sam go postrzega. Da Cstelfranco malował również obrazy religijne, jednak pozbawione one były znanej wszystkim religijnej wyniosłości, a świętych pozbawiał ich głównego atrybutu, nimbu. Artysta większą część swojej twórczej działalności, która łącznie wynosiła około 10 lat starał się udoskonalić pejzaż i to właśnie ta praktyka stała się główną cechą jego stylu. Jeden z najsłynniejszych dzieł malarza, Burza pokazuje dziwne połączenie nagiej kobiety, karmiącej piersią  na tle antycznych ruin. Do dziś istnieją spory na temat jak odczytać ten obraz. Niektórzy uważają, że to konkretna scena, inni twierdzą, że powinno się ją postrzegać jako nieokreślone dzieło poetyckie. Jeszcze jednym, znamienitym artystą był Tycjan, uczeń da Castelfranco. Przejął on od swojego mistrza styl i kompozycję. Jednak po jego śmierci uczeń stanie się wiodącym malarzem weneckim, rozszerzając spektrum swoich prac i sceny mitologiczne ora wiejskie.

Charakterystyczne elementy sztuki weneckiej

Obrazy weneckie to, przede wszystkim, piękno kolorów i barw, otrzymywanych przeróżnymi metodami, odkrytymi wenecjanami. Było to możliwe dzięki międzynarodowym kontaktom z przedstawicielami całego świata, głównie wschodnich handlarzy. To właśnie oni tak mocno wpłynęli na artystów dając im nowe, świeże orientalne inspiracje, które to stały się głównym motywem ich.

Czytaj też: Styl prowansalski