Blog

Théodore Géricault – malarz romantyzmu, wspomniany w poprzednim artykule, jako artysta, którym inspirował się Eugene Delacroix, malując „Barkę Dantego”. Zmarł młodo, lecz intensywność i pasja z jaką malował, zaowocowała stworzeniem bogatej ilości obrazów o typowych cechach malarstwa romantycznego. Mówiono, że Gericault to „malarz koni i wariatów”. Przekonajmy się, dlaczego...

Rumiane cherubiny... Jak często pojawiały się na obrazach różnych epok – nie sposób zliczyć. W zasadzie któż mógłby mieć coś przeciwko małym, uroczym aniołkom? Nikt. Prawie nikt. Zagorzałym przeciwnikiem aniołków, mitologii i fantastycznych elementów w dziełach sztuki był francuski malarz Gustave Courbet. Jego słynne zdanie „Pokażcie mi anioła, to go namaluję!” było najlepszym manifestem rodzącego się w II połowie XIX wieku realizmu.

Historie kobiet, które zrewolucjonizowały różne dziedziny sztuki i nauki, w czasach, kiedy nie były jeszcze traktowane na równi z mężczyznami, wzbudzają niemały podziw. I choć nazwisko Sofonisba Anguissola nie jest powszechnie popularne, to naprawdę warto zapoznać się z historią tej znakomitej renesansowej malarki. Otworzyła ona bowiem wrota warsztatów malarskich innym utalentowanym kobietom.

Choć sztuka rokoko powstała we Francji i to właśnie francuscy malarze byli najbardziej znaczącymi przedstawicielami tego stylu, to jego śladów możemy również dopatrzyć się w sztuce XVIII-wiecznej Anglii. Najlepiej widać to w portretach tego okresu. Głównymi angielskimi portrecistami byli wówczas Joshua Reynolds oraz Thomas Gainsborough. Zwłaszcza ten drugi pozostawił po sobie ciekawy dorobek. Odszedł od typowo akademickiego spojrzenia na malowaną rzeczywistość, zdecydowanie bardziej ceniąc sobie studia z natury. Tym artykułem chcielibyśmy zamknąć krótki cykl o malarzach rokoko. Oczywiście, na tę chwilę, bo na pewno jeszcze kiedyś do niego powrócimy.

W poprzednich artykułach przybliżyliśmy Państwu styl rokoko oraz dwóch jego słynnych przedstawicieli. Antoine Watteau reprezentuje wczesną fazę tego stylu, rozkwit przypisywany jest artyście nazwiskiem Francois Boucher. Trzecim ważnym malarzem tego nurtu we Francji, który niejako zamknął ramy tego zjawiska  w sztuce, jest autor słynnego dzieła „Huśtawka” - Jean-Honore Fragonard.

W poprzednim artykule, dzięki postaci Antoine Watteau, wkroczyliśmy w styl rokoko. I jeśli powiedzieć, że Watteau uchylił furtkę tego stylu, to Francois Boucher otworzył ją na oścież. Był on najbardziej klasycznym, najbardziej typowym malarzem, który tworzył w tym gatunku. Malował dla najwyższej francuskiej elity – Ludwika XV czy markizy de Pompadour. Z wielką niecierpliwością spieszymy, aby wyjaśnić, co miało wpływ na tak wielki sukces francuskiego malarza.

Niniejszym wpisem chcielibyśmy rozpocząć krótki cykl artykułów dotyczących zjawiska w sztuce zwanego „rokoko”. Wielu, oczywiście słusznie, kojarzy się on z upudrowanymi damami, perukami i mężczyznami w trzewikach. Z dworskim przepychem, typowym dla Francji XVIII wieku. Ten nurt w sztuce schyłkowego baroku był punktem odwrotu od typowo barokowej sztuki. W kolejnych częściach będziemy prezentować Państwu najważniejszych malarzy tego stylu. Rozpoczniemy od prekursora, Antoine Watteau.