Dlaczego Siemiradzki cenił obrazy "miernot artystycznych"?

Urodzony w 1843 roku w Nowobiełgorodzie na Ukrainie Henryk był synem wysokiego rangą oficera Imperium Rosyjskiego Hipolita i Michaliny. Jego ojciec Hipolit był pułkownikiem dragonów. Po zakończeniu służby wojskowej już w stopniu generała przeszedł na emeryturę i opuścił Charków na rzecz Warszawy. Cała rodzina Siemiradzkich choć była lojalna wobec władz carskich starała się wychowywać swoje dzieci w “duchu polskości”. Wynikało to z faktu, że jej korzenie były typowo ziemiańskie - wywodzili się z Jaroszyc.

Wczesne życie Henryk Siemiradzkiego

Okres edukacji w Charkowie, Henryk Siemiradzki rozpoczął od gimnazjum, w którym jego nauczycielem był Dymitr Bezperczi. Była to postać absolutnie wyjątkowa - uczeń jednego z czołowych przedstawicieli malarstwa rosyjskiego, Karla Pawłowicza Briułłowa - twórcy takich obrazów jak Amazonka czy Włoskie Popołudnie. To właśnie ten wymagający nauczyciel rozpalił w Henryku miłość do malarstwa, która towarzyszyła mu przez resztę życia. Bezperczi był wymagający, zwracał uwagę na detale - co bardzo imponowało Siemiradzkiego. Dokładność i precyzję w odwzorowaniu nawet najdrobniejszych elementów widać na każdym etapie malowania obrazów przez polskiego artystę. Kolejny etap edukacji to studia przyrodnicze na wydziale matematyczno-fizycznym Uniwersytetu Charkowskiego. Zamiłowanie do malarstwa sprawiło, że Siemiradzki wybrał jednak inną drogę. Pasja jaką była dla niego sztuka - okazała się silniejsza.

Poglądy artystyczne Henryka Siemiradzkiego

O Henryku mówi się często, że “podziwiał” obrazy “miernot artystycznych”. To bardzo wulgarne określenie jeżeli rozmawiamy o sztuce. Podczas pobytu na ASP w Petersburgu, gdzie trafił na kolejnym etapie edukacji zasłynął z tego, że ganił pracę Aleksandra Ivanova - wybitnego rosyjskiego przedstawiciela neoklasycyzmu. Z drugiej strony potrafił wychwalać przeciętne dzieła tak mało znanych artystów jak Nikołaja Gaja (portrecisty) czy I.F. Dunkera. Siemiradzki inspirował się Briułłowem, szczególnie jednym z jego największych dzieł - “Ostatnie Dni Pompei”. Poglądy Siemiradzkiego były częstym tematem wywodów jego nauczycieli - których zresztą uważał za głupców. Co ciekawe pomimo tak mocnej opozycji ze strony prowadzących go ludzi, Henryk Siemiradzki zbudował sobie silną pozycję. Wygrał wiele ważnych konkursów w których uczestniczył. Jego prace takie jak "Diogenes" rozbijający czarkę, czy "Aaron i Mojżesz" zostały ocenione bardzo wysoko. Po rosyjskiej przygodzie Siemiradzki wyjechał do Polski, gdzie nawiązał w Krakowie stosunki ze znanymi polskimi malarzami jak Józef Brandt i Chełmoński. Fascynowały go zresztą właśnie dzieła, które stworzył Józef Chełmoński - Bociany czy obraz Babie lato. Następnie nastąpiło wielkie tournee po Europie - artysta odwiedził kraje, które spłodziły największych mistrzów malarstwa.

Wpływ akademizmu na styl malarstwa Henryka Siemiradzkiego

“Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu” - to przysłowie znalazło swoje odzwierciedlenie także w przypadku polskiego artysty. Siemiradzki, który specjalizował się w malarstwie plenerowym - tworzył obrazy pejzaże -  zaczął podążać w kierunku akademizmu. Piękne malownicze krajobrazy, teatralne scenerie, a także elementy historii i mitologii, wzbogacone o wyidealizowane postacie szybko stały się znakiem rozpoznawczym malarza. Najbardziej znany obrazy Henryka Siemiradzkiego to: Pochodnie Nerona, Noc Świętojańska, Wiejska sielanka, Sąd Parysa, Chrystus i Samarytanka czy Taniec wśród mieczów. Część z nich mogą Państwo znaleźć także w ofercie naszego sklepu.

Czytaj także: Pejzaże w malarstwie - czy budują nastrój wnętrza?