W gronie fowistów - Maurice de Vlaminck

Maurice de Vlaminck – biografia

Maurice de Vlaminck urodził się 4 kwietnia 1876 roku w Paryżu. Jego ojciec pochodził z Regionu Flamandzkiego i był nauczycielem gry na skrzypcach. Matka pochodziła z Lotaryngii i uczyła gry na fortepianie. Trudno się zatem dziwić, że przez długi czas młody Maurice marzył o karierze muzyka. Jego pierwszym nauczycielem był ojciec, który uczynił z niego skrzypka. Ta umiejętność pomoże mu w przyszłości nieraz wyjść z finansowych tarapatów. Tak naprawdę Maurice de Vlaminck zaczął interesować się malarstwem i rysunkiem dopiero w wieku późno nastoletnim. Vlaminck unikał studiów akademickich, czym wszem i wobec się szczycił. Jednak brał prywatne lekcje rysunku, więc stwierdzenie, że był całkowitym samoukiem byłoby niezgodne z prawdą. Jego osobistym tutorem był Henri Rigalon. Maurice de Vlaminck był zagorzałym przeciwnikiem malarstwa akademickiego, nic sobie nie robił z wielkiego dziedzictwa mistrzów, do których miał przecież dostęp w Luwrze. Zdecydowanie bardziej fascynowały go sztuka prymitywna oraz motywy ludowe, pochodzące z różnych kultur.

Spotkanie w pociągu i inspiracje

W 1894 roku Maurice de Vlaminck wkroczył w kolejny etap swojego życia i ożenił się z Suzanne Berly. Jednak dużo większy wpływ na jego twórczość miało przypadkowe poznanie Andre Deraina w... pociągu. Miało to miejsce w 1900 roku i przez kolejny rok panowie dzielili wspólnie studio.

W 1901 roku Maurice de Vlaminck obejrzał wystawę najsłynniejszego obecnie postimpresjonisty Vincenta van Gogha. Był pod wielkim wrażeniem silnego pędzla i nienaturalnych, intensywnych barw jego obrazów. Podobnie zresztą czuł Derain. Artyści byli wprost oszołomieni twórczością van Gogha. Mniej więcej w tym samym momencie w życiu Vlamincka pojawił się Henri Matisse. Panowie poznali się przez Deraina. Od tamtej pory Maurice zaczął eksperymentować z czystym, intensywnym kolorem. Farbę wyciskał bezpośrednio z tuby, stosował grube, pewne maźnięcia pędzlem.

W latach 1902-03 Maurice de Vlaminck napisał kilka lekko pornograficznych powieści, które zilustrował jego wierny druh Derain. W tym czasie francuski malarz zarabiał na życie, udzielając lekcji gry na skrzypcach i występując w nocy z zespołami muzycznymi. Jednak malował w każdej wolnej chwili.

Vlaminck na salonach

W 1905 roku wraz z kolegami po stylistycznym fowistycznym fachu (Derain, Matisse) miał możliwość zaprezentowania swoich obrazów szerszej publiczności. Miało to miejsce na paryskich wystawach Salonie Niezależnych oraz Salonie Jesiennym. Na tym drugim krytyk Louis Vauxcelles, spoglądając na jedno z płócien Mattise'a powiedział o nim, że to „klatka z dzikimi zwierzętami” (fr. Mais c'est la cage aux fauves!), nadając tym samym nazwę nurtowi, w którym obracał się autor dzieła wraz z Derainem i Vlaminckiem.

Będąc pod wrażeniem retrospektywnej wystawy obrazów Paula Cézanne'a w 1907 roku, Vlaminck zaczął naśladować twórczość tego postimpresjonistycznego artysty. Przyjął bardziej stonowaną paletę i zwrócił się do malowania pejzaży za pomocą solidnych kompozycji. Po I wojnie światowej francuski malarz opuścił Paryż i przeniósł się na wieś, gdzie malował sceny wiejskie w dramatycznym i manierycznym stylu. Vlaminck nadal pisał poezję, beletrystykę i pamiętniki, a także zilustrował wiele książek.

Podczas II wojny światowej Maurice de Vlaminck odwiedził Niemcy. Zmarł 11 października 1958 roku.

Maurice de Vlaminck – obrazy

Vlaminck zwykle preferował paletę podstawowych kolorów, jak widać w „Holowniku na Sekwanie w Chatou” (1906). Jako fowista Maurice de Vlaminck unikał psychologizowania. Oddawał główną moc kolorowi. Szukał walorów czysto plastycznych, fascynowały go zaskakujące zderzenia barwne. Kolor miał działać wartościami własnymi. Do jego obrazów fowistycznych należą m.in. „Sekwana pod Chatou”, „Barki na Sekwanie”, „Krajobraz martwego lasu”, „Sad owocowy”. Za przełomowe obrazy, które wyszły spod pędzla Vlamincka uważa się „W barze” oraz „Mężczyzna palący fajkę”.

Poznawszy malarstwo Cezanna, Vlaminck zwrócił się w stronę kubizmu. Posługując się geometrycznymi konstrukcjami, poszukiwał swojej artystycznej ścieżki. Następnie wkroczył w etap malarstwa ekspresjonistycznego. Do jego późniejszych dzieł zaliczymy takie tytuły, jak: „Droga z topolami”, „Wioska nad rzeką”, „Czerwony traktor”.

Obrazy Maurice de Vlamincka można dziś podziwiać w petersburskim Ermitażu, Muzeum Puszkina w Moskwie, Instytucie Sztuki w Chicago czy Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku.

Źródło obrazu Maurice de Vlaminck „Sekwana pod Chatou”: https://en.wikipedia.org/wiki/Maurice_de_Vlaminck#/media/File:SeineChatou.JPG